Cultureel Persbureau / De Dodo (18-6-2012)
Eén voor één komen de worstelaars van Helsinki Nelson het podium van de stadsschouwburg op rennen. Op de mat ligt de grootste van het stel, op zijn buik, uitgestrekt in defensieve positie. Om en om proberen zijn tegenstander hem te kiepen, en hem met z’n beide schouders plat op de mat te drukken. Tevergeefs. Accordeonpunkrocker Kommi Pohjonen komt op, en met één sonische uithaal van zijn instrument vliegt de reus de mat af. De muziek wint.
[youtube width=”605″ height=”490″]http://youtu.be/NYpkuhHqUN4[/youtube]
Accordeon Wrestling, het geesteskind van Pohjonen, is de raarste voorstelling op het Holland Festival 2012. Maar eerst even wat achtergrond. In verwoede pogingen om zijn geliefde instrument wat hipper te maken is Pohjonen al een tijd bezig met woest experiment, en vermengt folk, rock en elektronische muziek met de traditionele klanken van zijn instrument.
In deze zoektocht stuitte Pohjonen op een markante geschiedenis. Tussen de jaren ’20 en ’60 van de vorige eeuw werd er in Finland accordeon gespeeld tijdens de lokale worstelwedstrijden. Overigens gaat het hier niet over die belachelijke hyperagressieve Hulk Hoganachtige clownsacts, maar de zuivere Olympische stijlen: Grieks-Romeins en Vrije Stijl. Na afloop werd er gedanst. Jarenlang ging zo in Finland de oudste über-masculine vechtkunst ter wereld als vanzelfsprekend samen met volksdans en smartlappen. Dit undergroundfenomeen verdween toen de versterkte muziek de overhand nam.
Geweldig verhaal natuurlijk. En een documentaire op zich waard. Helaas slaagt Pohjonen er niet in om van Accordeon Wrestling ook een spannende voorstelling te maken.
Dat ligt zeker niet aan de tien worstelaars – twee vrouwen, twee oude mannen, en zes jerommeke’s. Zij doen hun stinkende best om de gechoreografeerde sequenties van grepen, worpen, takedowns, suplexen, valpartijen, rollen, salto’s en andere acrobatische toeren er fantastisch spectaculair uit te laten zien. Het ligt ook niet aan de inzet van Pohjonen, die een imposante en desoriënterende bak kabaal uit zijn instrument krijgt getovert, en als een demonische dompteur annex poppenspeler met zijn muziek de worstelaars opjut.
Het grote probleem van Accordion Wrestling is dat de voorstelling eigenlijk niet zoveel om het lijf heeft. Los van het spectaculaire gooi- en smijtwerk dan. De worstelaars worstelen op de klanken van Pohjonen. En na een machtstrijd nemen ze uiteindelijk zijn muziek over. That’s it.
o
Hier en daar wordt de actie onderbroken door een voiceover uit een interview met een stel worstelaars van de oude garde, die vertellen over the good old days. Die zijn interessant, want geven een inkijk in de geschiedenis van deze ongebruikelijke Finse versmelting van Kunst en Strijd. Zo komt het verhaal voorbij over de eerste vrouwelijke worstelaars, en hoe zij, na een periode van argwaan door de mannen, uiteindelijk toch als volwaardige trainingspartners werden gezien.
Accordeon Wrestling was een stuk interessanter geweest, als er meer van dit soort documentaireachtige passages in waren verweven. Of als er bij wijze van contrast naast de worstelaars ook echte acteurs of dansers hadden meegespeeld, om de spelscènes wat meer op scherp te zetten. Nu blijft de voorstelling voornamelijk hangen op het niveau van een knappe act. Een héle spectaculaire act. Dat wel.