Het Parool / Kunst & Media (7 september 2011)
In Something for all the family tonen zeven bevriende kunstenaars hun pentekeningen, zeefdrukken, stencil art en schilderijen. Allemaal geboren uit street art.
tekst DANIËL BERTINA /// foto MAARTEN BEZEM
“Dit zijn twee originelen,” zegt galeriehouder Oscar van der Voorn van Go Gallery. Trots wijst hij naar twee ingelijste werken van Shepard Fairey. Een stencilkunstwerk van een vrouwelijke guerrillastrijder met bivakmuts, en een uitsnede van een brullende Fidel Castro – beide voorzien van Fairey’s sarcastische slogan: OBEY. Fairey, wereldberoemd geworden met zijn iconische poster van Barack Obama, gebruikte deze stencils bij talloze graffiti-acties. “Ze zijn zeer gewild bij verzamelaars. We krijgen al telefoontjes uit de Verenigde Staten en Duitsland, maar Nederland loopt nog wat achter.”
In Go Gallery aan de Prinsengracht is tot 23 oktober de expositie Something for all the family te zien. Een groepstentoonstelling van zeven bevriende kunstenaars met wortels in de street art, mede samengesteld door Chaz Barrison (Londen, 1974) van kunstenaarscollectief The London Police. Barrison en zijn bloedbroeder Bob Gibson werken al jaren met de galerie. “Er stond een expositie van ons gepland, maar we waren verhinderd. Toen kwam ik met het idee om een aantal sympathieke, getalenteerde kunstenaars uit te nodigen die we on the road hadden ontmoet.”
Naast het werk van Fairey toont Something for all the family nog twee grotere namen uit de scene: Logan Hicks en Will Barras. Zij draaien al een tijdje mee in de internationale galerie- en kunstwereld, vertelt Barrison. Hij is net terug uit Oslo waar hij met Barras, Hicks en Fairey en andere geestverwanten een aantal immense muurschilderingen maakte. Op verzoek van de gemeente, ter promotie van een Human Rights Watchcampagne.
“Daarnaast krijgen vier jonge honden – Joe Holbrook, Swanski, Lunar en Vanwa – ook een kans om hun kunst te laten zien. Dit is voor hen een manier om een stap verder te zetten.” De boomlange Pawel Koz?owski (Warschau, 1980) – alias Swanski – knikt. Aan de muren hangen zijn vier ragfijne stukken boomschors, beschilderd met psychedelische cartoonfiguren, zoals vogels met een verenpak van gestileerde vlammen. “Als mensen zijn we té ver verwijderd geraakt van onze roots,” zegt Swanski. “We hebben het respect voor de natuur verloren. Dat idee probeer ik uit te drukken.”
“Lunar zit nog diep in de underground graffitiscene,” gaat Barrison verder. “Terwijl Vanwa zich meer beweegt in de expressieve, vrije schilderkunst – net als Barras. Hicks werkt al jaren als grafisch ontwerper en zeefdrukker. Hij maakt met zijn stencilkunst extreem gedetailleerde, onheilspellende, vervreemdende stadslandschappen. Something for the family is het resultaat van een verzameling totaal verschillende stijlen en kunstenaars. Wat ons verbindt is onze basis in street art, onze vriendschap, en de drang om met ons werk te entertainen.”
Een paar jaar geleden kreeg Joe Holbrook (Londen, 1988) het in Engeland aan de stok met de autoriteiten, vanwege zijn grootschalige graffitipraktijken en vandalisme. Hij haalt zijn schouders op: “Het leek erop dat ik een tijdje de bak in zou gaan.”
Holbrook ontsprong de dans met een flinke taakstraf, besloot te gaan schilderen en verhuisde naar Amsterdam. In Something for all the family toont hij een aantal veelkleurige olieverfportretten van spelende kinderen, gewapend met speelgoedrobots. “Die heb ik in Turijn gefotografeerd. Ze waren hyperactief aan het rondrennen en hun pure levenslust raakte me diep. Dat enthousiasme wil ik overbrengen. Het is verre van een perfecte weergave, maar ik vind de kleine foutjes, die ontstaan bij het schilderen uit de losse pols, juist erg mooi.”
De kunst in Something for all the family hangt in een galerie en is dus geen pure street art meer, stelt curator Chaz Barrison van The London Police. “Amsterdam heeft een prachtige traditie van street art die het ontstaan van deze werken mede mogelijk heeft gemaakt. Nu wordt de stad zó ontzettend goed schoongehouden, dat interessante kunst vaak maar heel kort blijft staan. Doodzonde.”
Hij wijst naar een elektriciteitskastje tegenover de galerie, helemaal bedekt met veelkleurige stickers en woeste graffititags. “Dat maakt de boel toch interessant? Okay, het is illegaal. Maar er zijn ergere dingen.”