Wouter Hamel viert de internationale release van zijn cd Nobody’s tune met een optreden in Club Panama. Japan en Korea zijn al om.
DANIËL BERTINA
Het gaat goed met zanger Wouter Hamel en zijn ‘vintage jazzy pop’. Hij speelde op vrijwel alle muziekfestivals in Nederland, bracht twee albums uit en werd ontzettend populair in Azië. Sinds het uitkomen van zijn debuut-cd Hamel (2007) toert hij door Japan en Korea, en ook in Taiwan is nu een fanatieke fanschare actief. Tot zijn eigen verbazing.
“Hoe dat zo komt is lastig te achterhalen,” zegt Hamel. Een Japanse DJ ‘ontdekte’ hem via MySpace en draaide zijn muziek helemaal grijs op de lokale radio. “Toen ik daar speelde kon het publiek woord-voor-woord mee zingen. Die Japanse fans zijn heel fanatiek. Ze hadden de hele creditlijst van de cd uitgeplozen en kwamen met allemaal gedetailleerde vragen over onze rare instrumentatie.”
Vorig jaar kwam zijn tweede album uit: Nobody’s tune. Er verschijnt nu een internationale versie van dit album, die woensdag officieel wordt gepresenteerd met een optreden in Club Panama en bijbehorende theatertournee. De plaat bevat ook een paar oudere nummers van de eerste cd: een praktisch besluit van platenmaatschappij Universal om met één cd een inhaalslag te maken voor de internationale markt.
“Ik had eerst wel wat problemen met die combinatie van ouder en recent werk,” geeft Hamel toe. “Maar het geeft wel een mooi overzicht.” De cd zal eerst in Groot Brittannië, Duitsland en Frankrijk uitkomen, daarna volgt de rest van de wereld. Fans in Japan en Korea hebben het album al.
Wouter Hamel (Den Haag 1977), naast zanger ook multi-instrumentalist en componist, is erg trots op zijn tweede plaat. Voor Nobody’s tune werkte hij wederom samen met producer Tim van Berkenstijn, alias Benny Sings.
“Ik geniet ervan om in de studio met Benny aan die liedjes te knutselen, dat is nog leuker dan optreden. Je zit in het donker te rotzooien en soms wordt je helemaal paranoïde omdat je denkt dingen te horen die er niet zijn. De opluchting is fantastisch als het er eenmaal op staat.”
“We zitten qua stijl overal tussenin en hebben weer een beetje brakke, ouderwetse vintage sound, tussen jazz en pop in. Hoewel sommige mensen het misschien allemaal wel mega slick vinden klinken.”
Het heeft even geduurd voordat Wouter Hamel zich volledig op de muziek durfde te storten. Na zijn afstuderen aan het conservatorium modderde hij een tijdje aan met ‘administratieve kutbaatjes’ en gaf zangles. De omslag kwam toen hij zich in 2005 voor de grap inschreef voor het Nederlands Jazz Vocalisten Concours.
“Het was verre van doordacht. Ik dacht dat ik wel goed kon zingen en had een demo’tje in elkaar gedraaid. Toen ik bleek te zijn geselecteerd was de grap er wel af,” Hamel grijnst: “Een goede vriendin zei dat het tijd werd om mijn talent te gaan verzilveren. Toen gingen de artiestenraderen draaien.”
Hamel won, deed het goed bij programma’s als De Wereld Draait Door en Barend & Van Dorp, en ging samenwerken met het onafhankelijke Nederlandse platenlabel Dox Records (bekend van SfeQ, New Cool Collective en Giovanca) en producer/muzikale geestverwant Benny Sings.
Zijn debuutalbum Hamel (2007) won de Essent Awards, De Eerste Prijs en de Zilveren Harp. Hamel en band speelden de Nederlandse podia plat. Een jaar later behaalde het album de gouden status.
Hamels eerste twee albums werden uitgebracht door Dox. Voor de internationale distributie en uitgave van zijn muziek tekende Hamel onlangs bij muziekgigant Universal. Hamel liet wel vastleggen dat in de Benelux zijn werk uitsluitend op Dox zal verschijnen. Uit loyaliteit.
“Indielabels hebben toch vaak wat meer hart voor de zaak,” vertelt Hamel. “We hebben samen keihard gewerkt op die tournee door Japan, gingen langs bij de kleinste, meest obscure radiozenders en platenlabeltjes en deden tientallen interviews per dag. Allemaal om een buzz te veroorzaken.” Dat lukte. Alle optredens werden uitverkocht en het nummer Breezy werd een karaokehit.
Nietsvermoedende voorbijgangers op de straten van Londen, Glasgow en Machester werden onlangs door Hamel en band getrakteerd op een aantal straatoptredens. Een ludieke actie die werd vastgelegd in filmpjes op zijn website.
“Toen ik daar voor de eerste keer speelde was ik nogal onbekend, en het leek erop dat we niet genoeg kaartjes zouden verkopen. Dus ben ik met min vier op straat gaan spelen. Busking – zoals ze dat daar noemen. Ook wel als geintje natuurlijk. De rest van de toer was overigens een groot succes.”
“Mensen denken vaak dat ik een stilist heb maar die kan ik helemaal niet betalen,” lacht Hamel. “Ik heb het succes te danken aan hard werken, niet aan gecontroleerd imagobeheer. Ik ben toch geen Lady Gaga?”
“De imagokant van het artiestenbestaan heb ik eigenlijk zeer onderschat. Dat is me tegengevallen van de muziekindustrie. Het lijkt soms – zeker in Engeland – alleen nog maar te gaan om je privéleven. Van alle landen in Europa is Nederland wel nog het meest relaxt op dat gebied.”
“Ik ben een heel afwachtend persoon,” zegt Wouter Hamel. “Mijn planning staat nu bewust open voor leuke projecten, zoals een samenwerking met Benjamin Herman. Natuurlijk gaan we ook de zomerfestivals weer af. Ik wil ook wel iets met meer bombast gaan doen, misschien in de richting van Rufus Wainwright of Anthony & the Johnsons. Maar dan zal je zien dat het misschien toch weer die jazzy pop wordt.”
www.wouterhamel.com / www.doxrecords.com
Het Parool / Kunst & Media (24 februari 2010)