Het Parool / Kunst & Media (18-2-2010)
De Australische body architect Lucy McRae presenteert haar werk op Multiplex Transnatural: een kunstmanifestatie in TrouwAmsterdam over de samensmelting van natuur en technologie.
DANIËL BERTINA
“Ik vind het fijn dat mijn werk lastig te benoemen is,” zegt Lucy McRae in haar atelier op de wallen. Ze wijst naar een plastic hoofd van een paspop en bergen opgerolde doorzichtige rubberen buizen. Samen met de Canadese Mike Pelletier bouwt ze aan Peristaltic skin: een machinekunstwerk over de evolutie van huid. Allemaal nog hevig under construction. Ze lacht verontschuldigend: “Maar het idee is er.”
De Australische Lucy McRae (Londen, 1979) is een van de tientallen kunstenaars en wetenschappers die op 19 februari hun werk presenteren op Multiplex Transnatural in het TrouwAmsterdam gebouw aan de Wibautstraat. Deze kunstmanifestatie over de samensmelting van natuur en technologie – met performances, debatten, lezingen en workshops – is tot en met 19 maart te bezoeken.
Lucy McRae noemt zichzelf ‘een hybride’. Ze is ex-ballerina, architect, fotograaf, grafisch ontwerper en modestilist. Na haar studie interior design aan het Royal Melbourne Institute of Technology verhuisde ze naar Londen, en werkte daar een paar jaar als architect.
“Ik ben van nature ongeduldig, en grote bouwprojecten duren me gewoon véél te lang. Zo’n vijf jaar geleden heb ik de schaal van mijn architectuur teruggebracht tot het menselijk lichaam.”
Als zelfomschreven ‘body architect’ maakte ze vier jaar deel uit van de Probes denktank van Phillips Design: een futuristisch onderzoeksproject naar nieuwe toepassingen van technologie in samenwerking met het menselijk lichaam. McRae ontwierp voor Philips een aantal ‘sensitive’ jurken en sierraden, die door technologische snufjes kunnen reageren (trillen, gloeien, van vorm veranderen) op de emotionele gesteldheid van de drager.
“Ontwikkelingen in de technologie hebben altijd enorme invloed gehad op mensen en sociale relaties. Daarover dachten we na bij Philips Design. Mijn huidige werk gaat daarop door. Maar ik heb geen idee welke kant het op gaat; het lijkt een nieuw genre.”
Haar ontregelende werk balanceert tussen mode, videokunst, performance, fotografie en industrieel ontwerp. Met huis-, tuin- en keukenmateriaal maakt McRae, vaak in samenwerking met geestverwanten, de meest waanzinnige vervormingen van het menselijk lichaam.
Onder de naam Lucy and Bart – een samenwerking met ontwerper Bart Hess – werden de modellen (McRae zelf, Hess, of een ander willig slachtoffer) ingesmeerd met gekleurd badschuim, beplakt met duizenden tandenstokers, klei of karton, ingesnoerd met touw, staaldraad of nylon en volgehangen met waterballonnen en zakken houtsnippers. Spelenderwijs. Tot de menselijke huid en gestalte grotesk is vervormd.
Het vervreemdende resultaat van dit geknutsel werd vastgelegd in gelikte modefoto’s en animatiefilmpjes. Lucy McRae maakte eerder series van werk voor onder andere het Five Days Off Festival, Bright Magazine, de Amsterdam Fashion Week en de Milan Furniture Fair. Ook haar kunstwerk Peristaltic skin op Transnatural gaat onderdeel vormen van een serie.
Dit werk stamt uit haar achtergrond als danser. “Ik heb veertien jaar getraind voor klassiek ballerina, om tot de conclusie komen dat ik toch niet op het podium wilde staan,” lacht McRae. “Wat ik eraan overhield was een fascinatie voor het menselijk lichaam, en hoe een kostuum bij een danser een nieuw soort tweede huid lijkt te worden.”
Dit jaar stort McRae zich ook op kostuumontwerp. In april levert ze een bijdrage aan de tentoonstelling Super heroes and circus van de Engelse beeldend kunstenaar Simon Birch in Hong Kong. Ze maakte tien krankzinnige superheldenkostuums die tijdens een modeshow zullen worden getoond.
Birch benaderde haar nadat hij de video Chlorophyll skin (2009) was tegengekomen op het Weloveyouso weblog, gewijd aan filmmaker Spike Jonze. Deze film – een samenwerking met Mandy Smith – toont een dromerige close up van menselijke huid beplakt met duizenden wattenstaafjes, die door veelkleurige inkt in een vloeiende beweging van kleur verandert. Als kameleon. Ook MTV toonde onlangs interesse voor Lucy McRae en haar videokunst.
“Ik ben me pas recentelijk ook kunstenaar gaan noemen, eerst was ik toch vooral ontwerper. Het voelt logisch dat mijn kunst zich niet laat vangen. I like that it’s weird, maar ik voel me soms wel een soort creatieve verschoppeling.”