Paul Beumer toont in zijn schilderijen de obsessie met wellust en macht. Het werk is nu te zien bij Galerie De Expeditie.
DANIËL BERTINA
“Het zijn allemaal gruwelijke keizers,” zegt kunstenaar Paul Beumer (Amersfoort, 1982). Hij gebaart naar een van zijn schilderijen aan de muur van Galerie De Expeditie. Het is een felgekleurde collage van verf, foto’s en textiel, waarin uitgeknipte portretten en afbeeldingen van Romeinse tirannen zijn te herkennen. Standbeelden van historische heersers zoals Julius Caesar worden afgewisseld met foto’s van hedendaagse politici als Silvio Berlusconi – soms onherkenbaar ingekleurd met woeste, dikke slierten olieverf en druipende lakspetters. “Van kinds af aan ben ik geobsedeerd door macht en decadentie. Ik vond ook altijd de bad guys in films oneindig veel interessanter dan de helden.”
Beumer studeerde aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunst en werd in 2009 genomineerd voor de Koninklijke Prijs voor Vrije Schilderkunst. Zijn recente solotentoonstelling, met de onmogelijke titel Watching the third world slide by through the prism of a champagne glass, is tot en met 26 maart te bekijken bij Galerie De Expeditie aan de Leliegracht.
Als kind verslond Beumer encyclopedieën en geschiedenisboeken, op zoek naar sappige verhalen over de enorme weelde aan het hof van de oude wereldrijken. “Die keizers hadden een onvoorstelbare macht en kenden daardoor geen grenzen. De Romeinse keizer Heliogabalus (203-222) was bijvoorbeeld een seksmaniak, prostitueerde zichzelf, en de legende gaat dat hij zijn dinergasten eens heeft verstikt onder een enorme berg rozenblaadjes.”
In die grenzenloosheid zit heel veel schoonheid, zegt Beumer. “Al die despoten werden gedreven door een honger naar méér macht. Het raakt aan de kern van het mens-zijn en de menselijke ambitie. Zo ervaar ik het ook. Ik maak kunst om mijn eigen lust te bevredigen. Als kunstenaar wordt je heer en meester over de wereld die je met het schilderij hebt geschapen. Dat is heel bevrijdend.”
Opvallend aan Beumers schilderijen is de manier waarop de verf is aangebracht, in lange slierten als dropveters. Hij gebruikt hiervoor een injectiespuit. Zoals in What an artist I die (2010), waarbij uitgeknipte plaatjes van klassieke standbeelden op een agressief roze achtergrond zijn geplakt. De gezichten zijn ‘overgetrokken’, en de verf heeft zich niet vermengd met de ondergrond. Zo lijken de personages – allemaal grote mannen met grote ego’s – zichzelf uit het schilderij te willen drukken.
Het kleurengebruik is bewust heel fel en agressief. “Ik haal veel inspiratie uit films zoals Satyricon (1969) of Caligula (1979). Door het extreme kleurgebruik krijgen die films iets engs. De special effects zijn ook sterk verouderd, waardoor het er allemaal niet nét echt, maar nét nep uit ziet. Zo ontstaat een hele akelige, vervreemdende sfeer. Zo’n effect probeer ik ook te scheppen met mijn werk.”
Beumer wil zorgen voor een weldadig gevoel van wellust en overdaad. “Alsof het voelt dat je na het bekijken van mijn schilderijen veel teveel hebt gegeten. Dat vind ik een mooi idee, maar realiseer me dat het in deze tijd van duurzaamheid lekker politiek incorrect kan overkomen.”
Een ander werk in Galerie De Expeditie heeft de merkwaardige titel I have little hair because my brain is so big it pushes the hair out (2010). Het is net als alle andere titels een letterlijk citaat van een beroemd persoon, ditmaal van de flamboyante Italiaanse premier en zakenman Silvio Berlusconi. “Hij heeft het echt zo gezegd! Dat is toch een prachtig decadente uitspraak?” lacht Beumer. “In mijn werk is een verstopte kritiek op onze fascinatie voor machthebbers en beroemdheden te lezen. Maar dat wil ik er niet te dik bovenop leggen.”
“Kunst is voor mij een manier om de echte wereld even opzij te schuiven, en te genieten van een zelfgeschapen droomwereld waar alles mogelijk is. Ik heb lol in dat struisvogelgedrag.”
www.de-expeditie.com / www.paulbeumer.blogspot.com
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=NJvVEt6F_Xw[/youtube]