Het Parool / Amsterdam (20 november 2012)
Het negende seizoen van de culinaire theatershow Palazzo is nu te beleven. Met driesterrenkok Cees Helder en een rauw randje.
DANIËL BERTINA
In een rode circustent vol spiegels en gasten aan dinertafels, verschijnt een stuntelende ober met een dienblad en een zandloper. Hij zegt dat hij, mocht het écht gezellig worden vanavond, op verzoek de tijd wel even kan stilzetten. Een slangenmens met een rode verenboa vijlt haar nagels, en komt aan tafel het broodmandje en het zoutvaatje een halve centimeter verschuiven. Zwijgend, maar met een rare grimas. Op de achtergrond klinkt jazzy nachtclubmuzak. Het lijkt een scène uit een film van David Lynch, maar zo begint de culinaire theater- en variétéshow Palazzo op de Arena Boulevard.
Uit de bijna–vrieskou stap je in de een warm spiegelpaleis uit het jaar 1900, vol rood pluche, attente bediening, heerlijk eten en een groep bizarre performers, clowns en acrobaten. Tot en met 3 maart is de show te bezoeken.
Het is de negende editie van Palazzo. Eerder zwaaiden chef-koks Ron Blaauw, Herman den Blijker en Robert Kranenborg de scepter, dit jaar is het de beurt aan Cees Helder, die ooit voor zijn kookkunsten in het Rotterdamse restaurant Parkheuvel werd bekroond met drie Michelinsterren.
Het viergangenmenu, met de wijnkeuze van Harold Hamersma, wordt aangekleed en afgewisseld met spectaculaire, Engelstalige variétéacts. Zoals de halsbrekende slingerpartijen door acrobatenduo Polinde, ontwapenende clownerie van de drie bejaarde Franse komieken Les frères Castors, de surreële trucs van slangenmens Ekaterina Demina, of de zwoele nachtclubzang en acrobatiek van Dreya Weber.
Gangmaker, hofnar en spreekstalmeester van dit zooitje ongeregeld is het personage Caesar, gespeeld door de Amerikaan Frank Ferrante. Een aan martini’s en mooie vrouwen verslaafde, oversekste kok met een idiote koksmuts, glitterjas en snerpende stem. Tijdens het poetsen van zijn magische cocktailshaker komt hij oog in oog te staan met een vrouwelijke geestverschijning. Hij mag drie wensen uitspreken, met onvoorziene gevolgen voor de rest van de avond.
Binnen dit cartooneske verhaal worden de dinerende gasten niet ontzien. Ferrante plukt lukraak een aantal nietsvermoedende slachtoffers uit het publiek om hem te ‘assisteren’. Rudy de slager uit Venlo, Johan de belastingconsulent uit Sexbierum en Brava de Spanjaard worden blootgesteld aan een publiekelijk kruisverhoor en tenenkrommende dansjes.
Met een scherpe tong hakt Ferrante vrolijk op ze in. Zo wordt een hinderlijk luide groep Spaanse zakenmannen precies op het juiste moment in de zeik genomen, overigens tot grote hilariteit onder elkaar. Het is geheel in lijn met de snelle sarcastische treiterhumor van de legendarische Amerikaanse komiek Groucho Marx, bekend van The Marx Brothers – een rol die Ferrante overigens jarenlang in theaters in Londen en New York speelde.
De taalbarrière zorgt voor een aantal (onbedoeld) geestige situaties van miscommunicatie. Een paar onwillige gasten die het podium worden opgesleurd, lijken geen woord buiten de grens te verstaan en hebben geen idee wat de bedoeling is. Ferrante krijst in gespeelde wanhoop: “Jesus Christ! Now I really need another martini.”
Het zijn dit soort onverwacht rauwe terzijdes die de zeer gestroomlijnde show een prettig rafelrandje geven.