Het Parool / Kunst & Media (11 februari 2011)
Een jaar geleden koos het Nederlandse televisiepubliek Noortje Herlaar voor de hoofdrol in de musical Mary Poppins. Hoe kijkt ze terug?
DANIËL BERTINA
“Die televisieshow was heel hysterisch en heftig,” zegt Noortje Herlaar (Vlaardingen, 1985). Als kandidaat in het programma Op zoek naar Mary Poppins stal ze de harten van de kijkers, en werd uitgekozen voor de rol van het magische kindermeisje Mary Poppins in de gelijknamige musical. Een droom kwam uit. “De strijd op televisie had ik niet zo in de hand. Je doet je best, maar het publiek beslist. Toen ik die rol eenmaal had, kon ik al mijn opgebouwde energie er in kwijt. Met volle overgave heb ik me er op gestort; dit was mijn kans om zélf over mijn lot te beslissen.”
“Mijn medespelers waren verbaasd dat ik vlak voor de première zo ontzettend rustig was. Maar het klopte gewoon. Ik had het gevoel dat ik helemaal op m’n plek was. Het afgelopen jaar was vooral heel erg genieten.”
Na haar opleiding aan de Muziektheateracademie van het Rotterdams Conservatorium speelde Herlaar in de musicals Urinetown en Dirty Dancing, en sprak stemmetjes in voor tekenfilms. Het Poppinsavontuur betekende haar grote doorbraak. De voorstelling ging op 11 april 2010 in première en was een doorslaand succes. Mary Poppins werd bejubeld in de pers en won vijf John Kraaijkamp Musical Awards. Herlaar werd bekroond als beste aanstormend talent, zowel voor haar vertolking van Mary Poppins en haar rol als Lot Kleinhart in Urinetown.
Nu zijn we een jaar verder. “Ik heb het allemaal ervaren als het oog van de storm,” grijnst Herlaar, al roerend in haar kop 1000-dromenthee. “Om mij heen gebeurde van alles, maar ik ben er vrij kalm onder gebleven. Voor mijn vrienden en familie was het zwaarder, omdat zij opeens te maken kregen met vreemden die allemaal een mening over mij hadden. Ik ben tijdens die tv-tijd wel heel erg geschrokken over hoe mensen op het internet hun mening over mij en anderen kunnen spuien. Nu probeer ik me daar heel bewust van te isoleren, want dat soort dingen brengen je té ver van jezelf af. Het is natuurlijk ook wel heel raar om je eigen kop zo groot op reclameborden te zien.”
Het afgelopen jaar speelde Herlaar de spectaculaire show – een dikke drie uur inclusief pauze, vol tapdans, ingewikkelde zangnummers, razendsnelle verkleedpartijen en het nodige kunst- en vliegwerk – zeven keer per week. De voorstelling is nog steeds te zien.
Dat is topsport. “Elke keer die hoge ‘C’ halen blijft een uitdaging. Het is een musical met een feelgood einde, maar aan die Mary Poppins zitten heel wat kartelrandjes. Ze kan heel scherp reageren. Om het interessant te houden probeer ik in die kleine finesses van tekst en zang elke keer weer iets nieuws te zoeken. Toch is er weinig ruimte voor improvisatie. Als je maar vijftien seconden de tijd hebt om jezelf te verkleden, kan je élke keer weer ontzettend op je bek gaan. Ik moet m’n kop erbij houden.”
De druk is groot om elke keer weer goed te presteren, zegt Herlaar. “Ik wil heel graag aardig gevonden worden en zoek nog steeds naar bevestiging. Dat zit in mij. Ik kan het goed volhouden omdat ik er ook ontzettend van geniet. Pierre Bokma vertelde eens in een interview dat je als acteur één keer in de honderd voorstellingen de échte magie van het theater voelt. Dat geeft zoveel energie, dat je daar vervolgens weer honderd voorstellingen op kan teren.”
“Mijn grootste droom is dat ik voor de rest van mijn leven met dit vak mijn brood kan verdienen. Dat klinkt misschien een beetje saai, maar de voorstelling van afgelopen zondag was weer een gelukzalige ervaring. Ik voelde de zaal met mij mee ademen. Aan het eind zweefde ik over de hoofden van het publiek, en ik zag daar mensen uit alle lagen van de bevolking zitten. Als je hoort dat je mensen écht hebt geraakt is dat hartverwarmend. In deze tijd is er behoefte aan meer verbondenheid, naastenliefde en aandacht voor elkaar. Ik denk dat deze voorstelling daarom zo’n succes is.”
Mary Poppins speelt in het Circustheater in Scheveningen