De Amerikaanse muzikant en theatermaker Zachary Oberzan maakte een one man show over de relatie met zijn oudere broer Gator. Een complexe collage van homevideo’s, fragmenten uit legendarische knok- en horrorfilms, muziek, spel en documentaire.
Theatermaker Ilay den Boer werkt aan Het Beloofde Feest: een zesdelig (auto)biografisch en documentair theaterproject over zijn worsteling met de Joodse identiteit. Deel twee, Janken en Schieten, toont het wanhopige verlangen naar een thuisland. Benauwend en hartverscheurend.
Dood Paard en Discordia spelen Plenty Coups & Sitting Bull: een stuk over twee historische leiders van de Crow en Sioux Indianen. Een bizarre voorstelling die zwalkt van een acrobatische clownsact naar Wachten op Godot.
Regisseur Ivo van Hove trok drie kluchten van de Italiaanse toneelschrijver Carlo Goldoni uit de kast voor het (bijna) voltallige ensemble van Toneelgroep Amsterdam. Een doodsaaie talentverspilling.
Acteursensemble ’t Barre Land maakte een voorstelling speciaal voor Theater Frascati. Een absurdistische collage over de ontoereikendheid van woorden. Niet te volgen, maar virtuoos gespeeld.
Stand-up philosopher Laura van Dolron maakte vier reizen ter inspiratie voor haar solovoorstelling bij het Nationale Toneel. Iemand moet het doen is een monoloog over grote levensvragen. Fascinerend én irritant. Tegelijkertijd.
Regisseur Eric de Vroedt maakte een bewerking van het toneelstuk Glengarry Glen Ross van David Mamet. Mamets grimmige kritiek op de kapitalistische graaicultuur krijgt in de versie van De Vroedt een manische vrolijkheid mee. Hoe ervaar je een toneelstuk als je de filmversie hebt verslonden?